Најпознатиот босански кошаркар и еден од најдобрите европски кошаркари на дваесеттиот век, е легендарниот Мирза Делибашиќ, човекот кој освои се што можеше да се освои.
Прво тренираше тенис и беше многу успешен во тој спорт. Тој беше пионерски шампион на Босна и Херцеговина, но подоцна се заљуби во кошарката. Во 1968 година стана член на тузланска Слобода.
Со Драган Киќановиќ ја предводеше кадетската репрезентација на Југославија до титулата на ЕП во Горица, а само една година подоцна (1972) го освоија и светскиот шампионат.
Мирза веднаш привлече големо внимание од бројни клубови. Партизан и Босна беа најмногу заинтересирани за него. Тој беше кратко време во Белград, но сепак реши да се врати во Сараево и да ја прифати понудата на Босна.
Со Босна, двапати ја освои титулата државен првак, еднаш Купот на тогашна Југославија, а во 1979 година во Гренобл, со победата во финалето против Италијанецот Емерсон (96:93), и титулата европски првак.
Една година подоцна доби понуда која не се одбива. Кралскиот клуб од Мадрид го сакаше Мирза. 1980 година го означи почетокот на најдобрата сезона во неговиот живот.
Со југословенската репрезентација го освои златото на Олимписките игри во Москва, а следната година со Реал го освои шпанското првенство и Светското првенство, а играа и во финалето на Купот на победниците на куповите.
„Тоа беше мојата златна година. Топката не сакаше никаде освен во кошот“, рече Делибашиќ.
За жал, тогаш започнаа проблемите.
Го остави сопругата, а тој го заврши бракот онака како што играше кошарка, брзо и прецизно … На празна кутија цигари пред нејзиниот стан во Белград остави порака:
„1. Се разведуваме со заедничка согласност. 2. Ќе те издржувам тебе и Дарио“, напиша тој и се врати во Мадрид.
Сè уште играше добро, но никогаш повеќе не беше оној стариот Мирза. Почнаа проблемите со алкохолот, поради што го напушти Реал.
Замина во Италија во Индесит од Казерт со неговиот пријател и ментор Богдан Боша Тањевиќ, а потоа почнаа неговите сериозни здравствени проблеми.
Во 1983 година доживеа мозочен удар и заврши на Воено-медицинската академија во Белград. Неговата кошаркарска кариера беше завршена и започна борбата за неговиот живот.
Не можеше да се движи или да зборува, а неговото закрепнување траеше многу долго. Тоа не го спречи да продолжи да пие. Чаша вино пред спиење претворена во литри … Повторно заврши на ВМА, беше клинички мртов, но за чудо се врати во живот.
Мирза повторно се ожени. Се ожени со најдобрата кошаркарка на Железничар од Сараево, Србинката Славица Шука и го доби синот Данко.
И покрај сите проблеми, кошаркарската јавност не го заборави. Во 1991 година, ФИБА го прогласи за еден од најдобрите европски играчи.
Кога државата се распадна, тој беше назначен за селектор на Босна и Херцеговина, но таа функција ја напушти поради конфликт со луѓето од Алијансата.
Последните години од животот ги помина во кафуле, а алкохолизмот на крајот го чинеше живот.
Во едно интервју, легендарниот Богдан Боша Тањевиќ откри дека Мирза бил автодеструктивен и дека тагата го убила.
„Мирза, дали мислиш дека е лесно да се умре од алкохол? Не, друже, тешка е смртта. Ако си херој и ако сакаш, скокни во Миљацка и заврши ја приказната“, му реков.
„Кога последен пат го видов пет месеци пред неговата смрт, веќе не беше Мирза Делибашиќ. Тој умре од болест наречена тага. Тоа се вика војна. Се вика Југославија“.
Почина во 2001 година на 47-годишна возраст во Сараево.
„Да леташ, како Мирза, до самото Сонце, а потоа да се фрлиш во бездната, тоа е навистина трагедија достојна за еден Икар“, напиша Слободан Ѓурасовиќ во својот биограф.